Bij mij in de klas
zat echt een hele vervelende gast,
zo irritant,
echt, het was niet normaal!

Hij pikte mijn tas
en smeerde spuug op de mouw van mijn jas
en dat deed hij
dus bij ons allemaal!

Wooo, wat was hij een halvegare,
wat een rare!

Het was altijd wat,
ja, zelfs de juf was hem echt weleens zat.
Dan kreeg hij straf
of hij moest op de gang.

En ging de school uit
dan wilde niemand met hem mee naar huis.
Dat was wel sneu,
maar dat krijg je ervan.

Wooo, wat was hij een halvegare,
wat een rare!

Totdat op een dag
ik iets probeerde, iets heel onverwachts,
een experiment.
Ik had het zelf bedacht.

Met een bibberstem
vroeg ik aan hem:
‘Wil je komen op mijn feestje?’
Weet je wat hij zei?

Ja, hij zei ja. Wie had dat ooit kunnen denken?
Hij zei: ‘Jaha!’

Sinds het experiment
is hij veranderd en doet hij zijn best.
Al blijft hij wel
heel anders dan de rest.

Dus ken jij misschien
iemand die eigenlijk geen vrienden verdient:
doe dan eens lief,
wie weet heb je succes.

Wooo, je weet nooit, en wat heb je te verliezen?
Doe eens lief.
Wooo, je weet nooit, en je kunt het toch proberen?
Doe eens lief.